Rechter heeft stortvloed aan zaken van no cure - no pay bureaus aan zichzelf te danken

In het op 9 mei 2023 gepubliceerde jaarverslag van de Rechtspraak wordt aandacht gevraagd voor het grote aantal zaken die worden aangebracht door no cure-no pay bureaus. Het gaat daarbij onder meer om WOZ-, BPM-, parkeerbelasting en Mulderzaken (verkeersboetes). De bureaus proberen dwangsommen en bezwaar/proceskostenvergoedingen te scoren door te profiteren van traag handelen en formele fouten van de overheid. Het functioneren van de rechterlijke macht staat op het spel. Henry Meijer publiceerde in WFR 2019/206 de column Pleidooi voor veroordeling burger in de proceskosten. Ofschoon de mogelijkheid daartoe bestaat, maken rechters daar geen gebruik van. Daarmee schenden ze een wettelijk voorschrift, vermoedelijk vanuit de gedachte dat niets aan de toegang tot de rechter in de weg mag staan. Maar ja... al te goed is buurmans gek. Als de rechters in voorkomende gevallen die veroordeling tot reële bedragen daadwerkelijk toepassen, zal dat het verdienmodel van deze bureaus ernstig aantasten. Door deze weigering heeft de rechterlijke macht de aan de kaak gestelde realiteit in zekere zin aan zichzelf te danken. Een andere oorzaak is de neiging van de belastingrechter om de belastingplichtige dezelfde rechtsbescherming te bieden als in het strafrecht. Bij een massaproces als belastingheffing is dat overdreven en leidt dat alleen tot een procedeerparadijs voor querulanten en antimaatschappelijken. Mijn advies: rechter wees praktisch en doe eens normaal.